Demonische automobilist in Hoogvliet

Peter schreef op 26 oktober 2013 naar dit blog over zijn ervaring met het bovennatuurlijke in Hoogvliet:

“Ik heb 30 jaar geleden iets meegemaakt in Hoogvliet,dat ik nooit meer vergeet.
Ik was toen 13 jaar.
Ik had samen met een vriend de laatste metro naar Hoogvliet gepakt.
We gingen naar een vriend op de Bahreinstraat.
We liepen via de dijk richting de Oude Wal.
Toen we uit het winkelcentrum De Binnenban kwamen,bij de rotonde op de Aveling, gebeurde het.
We waren het zebrapad aan het oversteken,toen er een auto de rotonde afkwam rijden.
De auto remde af en reed stapvoets over het zebrapad dat we net over wilden steken.
We keken allebei tegelijk naar wie er in de auto zat.
Ik dacht misschien een bekende omdat hij afremde.
Ik zag een doorzichtige verschijning met lang wit haar en rode ogen.
Het keek ons recht in de ogen aan.
Het had echt een demonische blik, en we werden dan ook doodsbang.
We zijn toen als een speer naar het huis van onze vriend gerend.
En vertelden wat we gezien hadden,maar die begon te lachen en zei zal wel een masker geweest zijn.
Maar ik en de jongen die het gezien hadden wisten dat het geen masker was.
Nu nog als ik hem zie en zeg weet je nog in Hoogvliet, dan weet hij gelijk wat ik bedoel.
Sinds die dag ben ik altijd op m’n hoede als ik s’avonds of s’nachts over straat loop.
Deze gebeurtenis blijft voor altijd in m’n geheugen gegrift.”

Spokerijen in Vlaardingen

In Vlaardingen zijn er een aantal plekken waar je volgens sommige inwoners de kans loopt om spoken en geesten tegen te komen. Zo werden mij de volgende locaties genoemd; het (inmiddels gesloopte) Holy-ziekenhuis, een watertoren in ‘t Hof, bepaalde huizen aan de Vlaardingse haven en in de Broekpolder. Verdere details over de spokerijen werden helaas niet genoemd. Bij de treinrails zouden de geesten rondspoken van mensen die voor de trein zijn gesprongen.

Een man wist mij iets over een specifiek huis te vertellen; “Ik kan je vertellen dat één van mijn vorige huizen, Franekerhoeve 12 in de Hoevenbuurt, bovenop een oude begraafplaats blijkt te zijn gebouwd en ik mij daar nooit echt helemaal prettig heb gevoeld. Sterker, achteraf bezien weet ik wel zeker dat we met name in de nachtelijke uren de nodige paranomale gasten over de vloer hadden… Echter, ik woon al sinds eind 1991 niet meer in dat huis, dus echt actueel is dit niet. Feit blijft natuurlijk wel dat de oude begraafplaats een gegeven is en er wellicht nog steeds wat energieën rond zouden kunnen dwalen…”

Verder heb ik nog wat paranormale ervaringen van Vlaardingers opgetekend. Jesse vertelde mij; “Zelf heb ik thuis twee mensen met een zesde zintuig, mijn zusje en mijn moeder. Mijn zusje voelt en ziet dingen en kan ook een soort van met ze ”schrijven”. Mijn moeder heeft ook de gave dat ze kan schrijven.
Een andere inwoonster maakte in het verleden veel mee op paranormaal gebied; “maar sinds ik een gouden kruisje draag en ik hier en daar in huis kruisjes heb hangen, behoort dat tot de verleden tijd!”
En Henny uit Vlaardingen vertelde mij; “Ik heb toen mijn vriendin was overleden, een periode gehad. Ik maak mezelf altijd op een vaste plaats op en iedere keer als ik daar stond voelde ik net of ze d’r hand op mijn schouder legde. Na een bepaalde periode was het er niet meer…”

Spokerijen in Schiedam

Else vertelde mij in december 2009 dat zij drie jaar eerder een keer geesten had opgeroepen in haar huis te Schiedam; “We hadden op een stuk papier twee diagonale lijnen naar een middelpunt getrokken en voor de diagonale lijnen hadden we ‘ja’ en ‘nee’ geschreven.
En wij moesten het potloodje raar in onze handen houden dat je hem niet goed kan besturen, en als we een vraag stelden, ging het potloodje uit zichzelf naar voren. Onze ellebogen schokten waardoor zo het potloodje werd gestuurd naar het antwoord ja of nee. En het streepje die hij onderweg achterliet, daar stond wel eens wat in geschreven. Dat was niet alleen een lijn, maar allemaal lussen en vage letters.
Ik maakte toen hele enge en vage dingen mee, dus dat doe ik echt nooit meer. Stiekem wil ik soms wel contact leggen, maar gewoon om te weten of het eng is om dood te gaan/zijn.”

Volgens een andere inwoner van Schiedam zou het flink spoken op het oude kerkhof aan de Vlaardingendijk of aan de Lange Kerkstraat achter de kerk (dat is vroeger een kerkhof geweest). Helaas wist hij er verder niks meer over te vertellen…

In het Rotterdams Nieuwsblad van 1 Augustus 1958 stond een artikel met de titel “Het spook van Kethel keert in 1962 terug.”
Dit zo gaan over het spook op de boerderij van Knelis Stolk aan de Groeneweg in 1852, dat door pastoor Van den Bosch werd verjaagd. Ik ben erg benieuwd naar het artikel, welk in het bezit zou zijn van het Gemeentearchief Schiedam.

De Wolvenpolder

De Wolvenpolder is een polder gelegen nabij woonwijk Maaswijk in Spijkenisse en het dorp Hekelingen. Het volgende speelde zich een paar jaar geleden af:

Nadat de woning van mevrouw X een jaar te koop stond zonder resultaat, besloot ze om van makelaar te switchen. Nadat de woning ook hier een paar maanden zonder resultaat te koop stond, werd er besloten de tekst en foto’s te vernieuwen. Toen de nieuwe foto’s gemaakt waren nam mevrouw X contact op met de makelaar wanneer de nieuwe foto’s erop zouden staan. Dat zou dezelfde dag nog gebeuren……. De volgende dag nam een medewerkster van het makelaarskantoor contact met mevrouw X. Ze zou de foto’s wijzigen, maar kon het niet. Ze voelde dat er meer aan de hand was met dit huis en toen viel de puzzel in elkaar. Mevrouw X nam contact op met een medium en nadat de drie entiteiten naar het licht waren gestuurd en er nieuwe foto’s waren gemaakt werd het huis volop bezichtigd en snel verkocht.

Mevrouw X vertelde:

“Onze woning is gelukkig verkocht en wij wonen er al twee maanden niet meer. Ik heb nog wel wat bizars mee gemaakt, tijdens de verhuizing. De verhuizers waren de kamer aan het leeghalen, dus ook mijn twee-delige vitrine kast moest het huis uit.
De verhuizers (een goede kennis) vroeg aan mij, of de kast een geheel was, wat ik ontkende. Hij kreeg de delen niet van elkaar. Ook zijn collega’s niet. Kijken of hij geschroefd zat, of gelijmd, maar niets van dat alles. Hebben ze met vijf man aan die kast staan trekken om hem van elkaar te halen, wat niet lukte. Ik ben toen zo ontzettend boos geworden, heb vreselijk staan schelden, of ze me nu nog niet met rust konden laten en of ze me nog niet genoeg hadden gepest. Ik ging helemaal door het lint De verhuizers stonden me aan te kijken , of ze water zagen branden. En wat denk je? Ik kon de kast zo van elkaar schuiven.
Toen de verhuizers weg waren, heb ik meteen weer foto’s gemaakt en ja hoor ze waren er weer. Later ben ik bij een buurvrouw een bakje koffie wezen drinken en het kwam ter sprake, dat ze het jammer vond. Toen heb ik verteld wat de reden was. Zij werd helemaal wit om de neus en zei, dat haar moeder dan toch gelijk had. De hoek waar wij woonden, werd vroeger de wolvenpolder genoemd, daarvan is bekend, dat het daar spookt. (haar moeder is een oude Hekelingse). Ongeveer 500 meter hemelsbreed, ligt een kerkhof, wat is ingedijkt en waar wij woonden, hebben vroeger diverse kerken gestaan, waarvan er verschillende zijn afgebrand. Dus jouw versie, dat er een non met twee kinderen in ons huis hebben gebivakkeerd, is waar.
Wij zijn zo blij, dat alles nu achter de rug is met dat huis, het geeft ons zoveel rust. Wij voelen ons een stuk beter.
Nu alleen nog een ander huis. Wij hopen, dat dat spoedig op ons pad komt. Voorlopig zitten wij op de camping. Maar een huis is altijd beter toch?”

Wolvenpolder